Isang
dapithapon ako ay naglakad
Sa tabi
ng dagat, paa ko'y napadpad;
Ang hindi
mawari sarili'y naghangad
Magmasid
sa alon…ang puso'y naganyak.
Kaygandang
malasin ng alon sa dagat,
Lalo na't
tahimik, kilos ay banayad;
Ang
mumunting isda na aking namalas
Pawang
masisigla't punong- puno ng galak.
Dagliang
nangarap ang munting isipan,
Sana ang
sarili sa isda'y kabilang;
Marahil
ang lungkot ay di makakamtan
At pawang
ligaya ang mararanasan.
Walang
anu-ano, ako ay nagulat,
Biglaang
nagbago ang hanging- habagat;
Dagling
sumilakbo along mabanayad,
Masasayang
isda'y nalito't nasindak.
AT
itinuon ko ang aking paningin
Sa
kaitasan nitong papawirin;
Mapuputing
ulap ay kusang nangitim
Tila
nagbabadyang may bagyong darating.
Isang
sandali pa'y dagling naramdaman
Ang patak
ng ulan sa aking katawan;
Ako ay
tumayong buo ang isipang
Lisanin
ang pook ng dalampasigan.
Habang
papalayo sa dalampasigan
Nabuo sa
isip isang katanungan;
Äng alon
sa dagat kaya ay katulad
Ng buhay
ng taong Diyos ang may gawad?"