Ang buhay ng tao

I
Inakay na munting naligaw sa gubat,
Ang hinahanap ko'y ang sariling pugad,
Ang dating pugad ko noong mapagmalas
Nang uupuan ko na ang laman ay ahas.

II
Oh! Ganito pala itong Daigdigan
Marami ang sama kaysa kabutihan;
Kung hahanapin mo ang iyong kaaway,
Huwag kang lalayo't katabi mo lamang.

III
Ako'y parang bato na ibinalibag,
Ang buong akala'y sa langit aakyat,
Nang sa himpapawid ako'y mapataas,
Ay bigat ko na rin ang siyang naglakpak.

IV
Mahirap nga pala ang gawang mabuhay,
Sarili mong bigat ay paninimbangan,
Kung ikaw'y mabuti'y kinaiingitan,
Kung ikaw'y masama'y kinapopootan.


V
At gaya ng isdang malaya sa turing
 ang langit at lupa'y naiingit sa akin;
Subali't sa isang mumo lang ng kanin,
Ako'y nabingwit na't yaon pala'y pain.

VI
At sa pagkabigo'y nag aral na akong
Mangilag sa mga patibong sa mundo;
Kahit sa pagtulog, huwag pasiguro't
Bangungo't mo'y siyang papatay sa iyo.

VII
Ang buhay ng tao ay parang kandila
Habang umiikli'y pumapatak ang luha;
Nuhat sa pagsilang hanggang sa pagtanda,
Ang luksang libinga'y laging nakahanda.


VIII
Ang palad ay parang turumpong mabilog,
Lupang hinuhukay sa ininug- inog;
Subali't kung di ka babago ng kilos,
Sa hinukayan mo'y doon mahuhulog.