Ang dakilang Hiyas

I
Ang isang anluwage, ang isang platero
At ang isang panday, misan ay nagtalo,
Ngunit di malaman sa tatlo kung sino
Ang mayro'ng katwiran sa baya't sa tao

II
Kaya't nang di sila magkaayun- ayon
Pinabayaan nang araw ang humatol
Nag- uwian sila't sa kanilang nayon
Ang dating gawai'y ipinagpatuloy.

III
Sa pulbos na ginto at hiblang tumbaga
Rubi't diyamanteng pinagsama- sama,
Ilang araw lamang ay nakayari na
Ang dating platero ng isang korona.

IV
Ngunit itong hiyas na katangi- tangi
Na sa mundo yata'y wala nang kawangis,
Nang mapuputong na sa ulo ng hari
Daming naaliping mga baya't lahi..!

V
Sa tigas ng bakal na pinapag- alab
Binayo't pinalo upang magkatabas,
Itong panday nama'y nakagawa't sukat
Ng isang espadang hindi madalumat.

VI
Ngunit ang patalim na hindi malirip
Na sakdal ng talas ang dulo at gilid,
Nang mapasakamay ng kung sinong ganid
Ang dugo sa lupa'y naglawa't nagputik..!

VII
Sa dalawang putol na kahoy na luma
Na pinapagdipa at pianapgtama,
Ang dating anluwage sa hindi kawasa
Isang krus naman ang naibandila.

VIII ANg kurus na itong ni wala man lamang
Palamuting sangkap na nakalarawan,
Sa isang dambana, nang mapabayubay,
Ang baya't ang tao ay nagbagong- buhay..!

IX
Nang muling magtalo ang dating anluwage,
Ang dating platero't ang panday na dati,
Sa kanila- kanilang gawaing sarili
Ganito na lamang ang sukat masabi.

X
Hindi ang Koronang nakaaalipin,
Hindi ang espadang Nakahihilahil
Kundi iyang kurus na kagiliw- giliw
Ang hiyas sa mundong dapat dakilain.